fotografie: Hetty Ermers
Goffertpark
Je deed het met twee elftallen
leerlingen in de lente van de
jaren zestig, je speelde met ze
dichtertje in de hof van Nijmeegs
Eden op regelafstand van je school.
Je schiep dichters, hoopte je, ze
galmden tegen de lege banken van
het openluchttheater dat de wereld
zou verstommen van hun verzen,
liepen over het water van de vijver.
Je wist nog niet dat de blinde
horizonten van een klas meer
beelden kweken dan een aards
paradijs dat gelukkig maar
te mooi voor woorden is.
Als je na veertig jaren roeping terug
keert in je waanlandschap, pluk je
de oude dag in het eeuwige rosarium.
Niets beweegt er dan de ongerichte
zoete weemoed in wat over is.