In Schrijversportretten, in 2010 uitgegeven door het Letterkundig Museum in Den Haag en Uitgeverij De Bezige Bij, zijn ruim 400 Nederlandse schrijvers afgebeeld in de volgorde zoals ze sinds januari 2010 in de Portrettengalerij van het Literatuurmuseum (voorheen Letterkundig Museum) geëxposeerd werden. Daartussen bevonden zich de portretten die Robert Terwindt en Sven Hoekstra van Vroomkoning respectievelijk Stella Napels schilderden. Vanaf 1 januari 2022 bestaat de Portrettengalerij niet meer in materiële zin maar alleen nog online. Het doek van Hoekstra is door hemzelf teruggenomen en dat van Terwindt blijft online te bezichtigen waarbij de onderstaande tekst het portret van mijn commentaar voorziet.
Robert Terwindt:
portret van Victor Vroomkoning, 2004, olieverf op doek, 59,5 x 53 cm
Bij portret door Robert Terwindt
Ik leerde Rob Terwindt kennen tijdens rumoerige feesten in de jaren zeventig. Ik was eind jaren zestig in Nijmegen komen wonen, hij was daar een prominent kunstenaar en mannetjesputter. Toen zich mijn late roeping tot het dichterschap ontvouwde, zagen we elkaar vaker. Wij waren leeftijdgenoten, dat helpt altijd bij een vriendschap, er is veel vanzelfsprekend en daarover kun je zwijgen. Met hem was het direct van man tot man, door de telefoon, op zijn ateliers, in gezelschap als we bijeen kropen. Gesprekstof hadden we te over, vaak tegen het leedvermaak aanschurkend maar altijd van de goede kant. Hij wist van het menselijk tekort en de Sehnsucht, je kon dat van zijn doeken aflezen, la condition humaine lag er voor het oprapen. Mij schonk hij een aantal stukken, ook al omdat ik wat exposities van hem opende, over zijn werk schreef en uit zijn doeken gedichten opdiepte. Ik heb dat tijdens zijn uitvaart mogen memoreren.
We hadden raakvlakken: in ons werk weerspiegelde zich ons leven, in aanvang althans, want tijdens de genese deed de aanleiding er niet meer toe. Wat ons zonder meer bond, was onze belangstelling voor erotiek. Rob ontgon naar eigen zeggen het gebied tussen keurige kunst en porno, en ik schreef onder het heteroniem Stella Napels een door sommige recensenten als pornografie begrepen bundel.
Op een dag vroeg Rob me, of hij mijn kop mocht schilderen. Ik hoefde niet te poseren, hij kende me toch? Maar ik had grote moeite met het resultaat, vond mezelf dunnetjes terug in het portret, en het geel achter me vond ik uit de lucht gegrepen want die kleur deed me niets, ik prefereerde blauw. Maar mijn zoon wuifde dat weg en hij drukte het portret af op een beker waaruit ik nu dagelijks drink. Zo vakbij houd ik indirect Rob in leven.
Sven Hoekstra:
portret van Stella Napels, 2009, olieverf op doek, 122 x 94 cm.