Bij verstek

bijverstek

De Arbeiderspers, Amsterdam-Antwerpen 2002

Stemmen

Geef mij de stem van die ene mens,
geef mij de stem van mijn vader
in mijn oren tot mijn verre ogen
hem ontwaren tussen de tenoren
tot ik weer de handen voel waarmee
ik die van mij ging meten, welpen-
knuistjes met de vuisten van een vent.

En dat dan de stem van mijn zoon
mij roept met de stem van mij,
met de stem waarom ik roep.

Voices

Give me the voice of that one person,
give me the voice of my father
in my ears until my distant eyes
perceive him among the tenors
until once more I feel the hands against
which I measured my own, small
cub-like mitts against man-sized fists.

And that the voice of my son
calls me with my own voice
with the voice for which I call.

vertaling: John Irons

Kamer 4.03

Dit moet ze zijn. Roerloos plat
haar bed alsof ze slechts uit hoofd
bestaat, een hoopje haar met bril.

Haar mannenstem vraagt, wie of
ik zijn mag, of ook die anderen
- ze knikt naar het gordijn -
voor haar gekomen zijn.

Ach waren er maar anderen, ik kon
tussen ze schuilgaan. Met haar alleen
ben ik zo moederloos, zo verloren
zoon, waar moet ik heen?

Ik ben roodkapje die geen vragen
stelt maar naar die grote ogen
staart, die haar verdoold verlaat.

Room 4.03

This must be her. Motionless flat
her bed as if she consisted of nothing
but head, a small pile of hair with glasses.

Her manlike voice asks, who if
it could be me, if the others too
– she nods towards the curtain –
have also come for her.

Oh, if only there were others, I could
hide myself amongst them. Alone with her
I am so motherless, so much a lost son,
where am I to go?

She stares at where I am standing, at
where for her I am not, at one
who will never forget her.

vertaling: John Irons

Missen

Dat je het soms mist
is het laatste wat je haar
zult toevertrouwen.
Het is niet uit te leggen:
een hengst die zijn hals over
de nek van een merrie legt.

Dat je haar soms mist
is het eerste wat je haar
verzwijgen zult: een hengst
doodstil achter schrikdraad,
zijn hals leeg, zijn ogen vol
van die naast hem in de wei stond.

Missen is bewaren
wat je mist.

Missing

That you sometimes miss it
is the last thing you would
confide in her.
It cannot be explained:
a stallion that lays its throat
over the neck of a mare.

That you sometimes miss her
is the first thing you would
keep from her: a stallion
stock-still behind electric fencing,
its throat empty, its eyes full
of what stood next to him in the meadow.

Missing is retaining
what you miss.

vertaling: John Irons

Zwijgplicht

Dat het koud was, hoe mooi zwart
afkleedde, wie die en die wel waren en
of er gedacht was aan een dankwoord
enzovoortenzovoortenzovoort

en onderwijl lag hij daar maar
en ik wilde dat hij uit zijn kist verrijzen
zou en spreken kon als op die ochtend
dat ik hem bezocht en met moeder
palaverde over wissewasjes
en hij me plotseling te zwijgen dwong
of heen te gaan want dat ik toch
om hem gekomen was, zo sprak
de grote zwijger die mijn oude vader was.

Sworn to silence

That it was cold, how well black
flattered the figure, who so and so were,
if a word of thanks had been thought of
etceteraetceteraetcetera

during which he just lay there
and I wanted him to rise up from his coffin
and be able to speak as on that morning
I visited him and babbled away
with mother about this that and the other
and he suddenly forced me to fall silent
or to leave for after all I’d come
because of him, so spoke
the great tactiturn man who was my father.

vertaling: John Irons

Pace

Wat nog beweegt,
nog hoorbaar zucht,
is haar hoofd op het ritme
van haar ingeregeld hart.

In één eeuwig ogenblik
ontstijgt zij het kussen,
overschouwt ons, haar leven,
ploft terug, het apparaat ten spijt.

Als alles ingehouden zwijgt
hoor ik de klok op haar kast
waarin ik ´s ochtends nog
een volle batterij heb ingebracht.

Pace

What still moves,
still audibly sighs
is her head to the rhythm
of her regulated heart.

For one eternal instant
she rises up from the pillow,
looks out over us, her life,
flops back, despite the apparatus.

When all is bated breath,
I hear the clock on her cabinet
into which I have that morning
inserted a fresh battery.

vertaling: John Irons

Liefdesverklaring

Zeg nu eens iets wat me weer
raakt, me weer in vuur en vlam
zet, bijvoorbeeld: ik ga bij je
weg
of definitiever na een
bezoek aan de specialist: ik ga
dood, echt dood
. Ik zal je voor
eeuwig in mijn armen sluiten.

Declaration of love

Just say something now that touches me,
that sets me on fire once more,
for instance: ‘I’m going to leave you’
or something more final after a visit
to the specialist: ‘I’m going to die,
really die’. I would at once
hold you in my arms for ever
and ever so as never more,
never more to have to miss you.


vertaling: John Irons

Victor Vroomkoning Tachtig, Zijn mooiste gedichten/ Intiem bestaan, over de poëzie van Victor Vroomkoning Gebroken WitVrije ValParenOmmezienDodemontStapelenHet formaat van waterlandBij verstekVerloren spraakIJsbeerbestaanLippendienstOud zeerEcho van een echoKlein MuseumDe laatste dingenDe einders tegemoetOorlogsgeweld in OoijpolderMijn overbuurvrouw is een meeuwLevensbericht Wam de MoorHet Nijmegengevoel Langs brede rivierenOranjesingel 42 Het BenedenstadsliedIk wou dat ik een vogel wasViering 80ste verjaardag op 6 oktober 2018Vluchtelingen in de stadVroom, frivool, VileinIlja Leonard PfeijfferOmtrent VincentGelderlandDe 100 mooiste wielergedichtenVan Hugo Claus tot Ramsey NasrAvenueDe eerste eeuw van BoonDe Nederlandse poëzie in pocketformaatBoem Paukeslag!Tijd is niks, Plaats bestaatOlifant in BoaDe bruiloft van KanaSchijndel belicht en gedichtPoëzie & beeldenStadsdichters bijeenLuister - Rijk - KijkenArnhem-NijmegenAgenda 2007TransfiguratieVers verpaktVerstild Nijmegen, Agenda 2006Waar ik naar verlang vandaagHet liefste wat ik heb25 jaar Nederlandstalige poëzie 1980-2005Agenda 20051944 - Brabants Centrum - 2004Alles voor de liefdeNooit te vangen met haar eigen penNavel van ’t landSpiegel van de moderne Nederlandse en Vlaamse dichtkunst10 Jaar NijmegenprentDe geur van ieder seizoenHet is vandaag de datumDe mooiste sonnetten van Nederland en VlaanderenHoe wordt je halfopen mond gedichtRoute 65Het mooiste gedichtBr.O.Nr.Geen dag zonder liefdeInversZie de stille minuut van de roosGroesbeekOmmetje DukenburgEen proces in de hersenenKeer dan het getij en schrijf!Circuit des SouvenirsSchrijversportrettenDodemontStapelenHet formaat van waterlandBij verstekIJsbeerbestaanTurning TidesEen zucht als vluchtig eerbetoon